4e dag

Vandaag op weg naar Paros. Zoals gisteren al gezegd moest de auto terug naar de luchtrhaven. En zouden we afgezet worden door een medewerker. Nu, dan krijgen jullie nu de afloop van deze dag.

Om 08:15 richting luchthaven. Volgens de papieren zouden we om 08:45 moeten inchecken voor de "Highspeed" naar Paros. Dus op tijd op het vliegveld. Dan stress nummer 1: bij de balie van SiXT maar 1 man. Sorry meneer, ik kan de balie niet alleen laten, maar mijn collega komt rond 9 uur en brengt jullie dan naar de haven. Is maar 5 minuten. 5 minuten ??

Dan buiten in het zonnetje wachten. Dan stress nummer 2. Even na 9 uur komt inderdaad een tweede collega aanzetten met nog een kop koffie in de hand. De collega achter de balie roept haar iets toe. In het Grieks. Ze trekt een behoorlijk scheef gezicht, rammelt met haar kop koffie en roept iets terug. De collega achter de balie is klaarblijkelijk iets meer in de organisatie en roept nu met iets fermere stem. De kop koffie wordt zuchtend op de balie gezet en het miesje draait zich en vraagt in goed Engels; "U moet naar de haven, hoor ik? Waar staat de wagen? En waarom heeft U de wagen niet zelf naar de haven gereden? We hebben daar ook een buro".

Wist ik veel. Ik had netjes gevraagd en dit antwoord gekregen. Met ferme tred lopen we naar het fiatje. Ingrid staat al te wachten. Fluks stappen we in en dan op naar de haven. Haar rijstijl is toch iets meer Grieks dan die van mij. Ze duwt zich tussen het verkeer door en brengt ons in 10 minuten naar de haven en zegt onderwijl, "U hebt tijd genoeg. De boot is nooit op tijd. Dit is Griekenland" en lacht erbij. En inderdaad geen boot in de haven, maar wel honderden mensen wachtend op de kade. En een kade-steward met een enorme fluit of enorme longcapaciteit die met schrille tonen enige orde probeert aan te brengen in deze mierenhoop. Gelukkig wordt hij ondersteunt door een omroeper via de megafoon. "Highspeed, left and behind the yellow line. Ferryboat right and behind the yellow line." En er was niet eens een boot te bekennen. Dus niemand gaf ook maar enige aandacht aan deze 2 roependen in de woestijn. Rond die tijd kwam Ingrid met de voorstel om een laatste fotootje te maken. Oke, laten we de fotocamera even ter hand nemen.

En dan HET ONVERWACHTE. De camera zat in geen enkele tas. Zoeken en nog eens zoeken. GVD, waar is dat ding. Onvindbaar. Oke, vergeten klaarblijkelijk. De oplossing komt iets later.

De boot komt rond 10:00 aan en dan stort de mierenhoop naar voren. Een mannetje probeert kaartjes te controleren. Vergeefse moeite. Iedereen storman die eenmt naar binnen. De koffers ergens geplaatst en dan naar dek 2 voor onze gereserveerde plaatsen, mooi direct aan het raam. De tocht duurde iets langer dan een 1 uur en om 11:10 stonden we op de kade in de haven van Paros. Een Griekse dame wuifde al met een bordje "MEERTENS". Aha, dit ging dus nu wel goed. Snel bracht ze ons naar de plaatselijke afdeling van SiXT. Deze tokko wordt gerund door een mengeling van Swiebertje, lokale kampbewoner en een losgeslagen punker van zeer middelbare leeftijd is. Met een stompje van een sigaar op zijn mond mompelt hij in het Engels met een zwaar Grieks accent; "You get a nice car, but in half an hour or so". Ja, oke?? En waarom dan. "The car is on the way with the ferry". He, leuk, goed geregeld beste kerel. Wij komen ook met de boot en waarom onze auto dan ook. Mompel,mompel, "but a very fine car. Drop your luggage, take an seat on the terras and have a drink. This is Greece you know". Ja,ja. Dus op een terras voor de deur maar wat gedronken en ons de chaos in de haven bekeken. Een grote veerboot komt aan en moet gelost worden. En dan feest met politie en blijkbaar geblinddoekte chauffeurs die de boot verlaten. Lachen.

Na ca 1 uur wachten en tweemaal vragen wordt ons een Peugeotje 107 voorgereden.Een schoenendoos op wielen. De koffers maar op de achterbank, want dat paste van geen kanten. En weer de tank maar voor 1/4 vol. Alsof de benzine op rantsoen is. Maar we kunnen op weg.

De rit van de haven naar onze tweede hotel duurde ca. 10 minuten en gaat naar de Noordzijde van Paros. En wat een totaal ander eiland. Een prachtige weg, alles groen, geen bouwvallen langs de weg. Een mindchange. We hebben een keer de weg moeten vragen omdat onze tomtom ons naar de achterzijde van het hotel dirigeerde, en daar was nu net geen ingang. Maar de voorzijde was een plaatje. Gelegen direct aan de kust bij Naoussa. Een echt rustoord gelegen in een zeer groene oase. Foto's in de foto-box. Incheck snel geregeld en op naar de kamer. Mooie kamer met uitzicht op de tuin. Jammer, geen zeezicht. Maar je kunt niet alles hebben in het leven. Tenminste, normale sterfelijken zoals ons.

En nu het verhaal met de camera. In de kamer ook alle koffers doorgezocht. Nope, geen camera. Dus maar even bellen met het hotel op Mykonos. De receptie wist ons direct te traceren. "Yes, we found your camera, tried to phone, but not possible (?)". Wat nu te doen? Voorstel was: we sturen de camera met een koerier op naar Paros. Duurt twee tot drie dagen. (Wij waren in 1 uur op Paros, dus WTF). Misschien beter om naar Naxos te sturen, Dit is ons volgende hotel. Dus alle gegevens van Naxos gemaild naar Mykonos, gebeld met hotel op Naxos dat een pakketje van ons wordt afgegeven. Weer gebeld met Mykonos dat alles zo verder in orde was en nu maar afwachten. In de tussentijd maken we maar foto's met een andere camera. Net zo goed.

We hebben van deze enerverende gebeurtenissen moeten bijkomen aan het zwembad onder het genot van wat cocktails. vanavond misschien een beetje sightseeing en anders morgen wel.

Ingrid en Harry