Vandaag was de dag voor sightseeing on Naxos. Even wat details: Naxos heeft geen rondweg voor het gehele eiland. Het zuidelijke gedeelte is zodanig rotsachtig dat er slechts drie wegen naar het zuiden leiden en deze zijn onderling niet verbonden met elkaar. De rondweg beperkt zich dus tot het midden en noorden van het eiland.

Met de kaart in de hand zijn we er dus vanochtend opuit getrokken. Onze eerste plaats was Potamia. Een kleine plaats aan de voet van de heuvels. Vandaaruit ging het richting Filoti. Bij Filoti zijn we gestopt voor een korte stop en hebben genoten van het imposante uitzicht op de westkant van Naxos en de oostkant van Paros. Vanuit Filoti hebben de weg genomen naar Moutsouna. Een klein plaatsje aan de oostkust van Naxos. Hiervoor hebben we een adembenemende afdaling moeten maken waarbij we een hoogteverschil van 800 mtr in 10 km hebben verbrugd op deels slechtverharde stukken weg. Soms klopte het een beetje in de keel. Bij mij althans. Ingrid had hier minder moeite mee.

Moutsouna is in het verleden een middelpunt van de de z.g amaril-winning geweest. Amaril wordt gebruikt als slijpmiddel. Het kristal wordt gemalen en dan gemengd in allerlei materIalen. Zo ook bijv. in slijppasta voor autolakken. Het materiaal werd met een soort van kabelbaan vanuit de bergen naar de haven gebracht. En ja hoor. De zaak is al meer dan 50 jaren buiten bedrijf maar de wagentjes hangen nog steeds hoog aan de kabels dwars over de vallei. Goed spul, zou ik zeggen. Zeker omdat alle kabels nog intact zijn. Zal wel een hels kabaal worden als die eens doorroesten

In het kleine haventje van Moutsouna was onze tweede stop. Omdat Moutsouna aan een doodlopend eindje ligt, weer de bloedstollende weg naar boven getufd. Vanuit Apereithos (voormalige hoofdstad van Naxos, maar nu meer een spookstad met meer dan 50% leegstand door extreme ontgroening en vergrijzing) op weg naar Appolonos. Dit is de noordelijkste stad van Naxos. De weg slingert zich steeds hoger door de bergen en het wordt steeds groener. De noordkant van Naxos is de voorraadkast van het eiland. Naxos is een van de tweede enige eilanden van de Cycladen die zelfverzorgend zijn. Ze exporteren zelfs groente, water en gewassen naar andere eilanden en naar het vasteland. Daar waar bijv. Mykonos iedere dag tankschepen met water geleverd krijgt. Anders zou het daar snel afgelopen zijn met feesten en beesten.

Appolonos is onze laatste stop op de verkenningstocht. Onderweg hebben we wel hier en daar even kort gestopt voor fotomomenten of gewoon even genieten van het uitzicht en de oorverdovende stilte. Onwerkelijk stil, zelfs geen zuchtje wind.

Vanuit Appolonos zijn we langs de westkust teruggereden naar Naxos-stad. Ook een zeer mooie route met zijn charme en vergezichten.

Ingrid en Harry.